Dit klinkt misschien heel gek, maar ik heb vandaag iemand blij gemaakt. Een moeder door haar zoon na 18 jaar weer bij haar thuis te brengen. Althans, zo ervaarde ze het.
Achttien jaar geleden is hij verongelukt en is toen begraven op een mooi plekje bij Eikenhof. Veel troost heeft ze hier gevonden, en vooral de eerste jaren kwam ze er veel. Met veel liefde heeft ze al die jaren zijn plekje verzorgd, plantjes geplant, kaarsen gebrand en bloemen neergelegd. Maar het gevoel was veranderd, en hoewel ze er nog altijd met heel veel liefde kwam, voelde het soms ook als een verplichting om heen te gaan. Zijn plekje moest er immers wel altijd mooi uit blijven zien.
Ze wilde hem nu graag thuis hebben en heeft mij gevraagd hierbij te helpen. Toen ik deze vraag kreeg wist ik nog niet dat ik haar zoon ook gekend heb. Maar na een kort gesprekje viel het kwartje vrij snel en voelde het voor mij als een grote eer om dit te mogen verzorgen.
Op de datum van opgraven heb ik vol verwondering gekeken naar hoe zijn American Football-bal, die nog helemaal voorzien van handtekeningen, volledig intact werd opgegraven. Samen met zijn sieraden en de as heb ik ook deze vandaag aan zijn moeder mogen geven. Toen ik de drempel overstapte keek ze naar wat ik in mijn handen had, en zei met een glimlach tegen mij: “hij is weer thuis”.
