Wanneer ik voor een rouwstoet uitloop erger ik me vaak groen en geel aan wat er gebeurt op straat. Hoe de stoet wordt doorgesneden door een ongeduldige automobilist, we worden ingehaald door een groepje langs scheurende scooters omdat we ‘te langzaam’ rijden of wanneer er geen voorrang wordt verleend op plekken waar het wel zou kunnen of zelfs moeten. We zijn behoorlijk opzichtig met onze raamvlaggetjes, dus opgemerkt worden we wel. Maar we zijn de etiquette zo verleerd dat het niet eens meer tot ons doordringt dat we even stil kunnen staan en voorrang mogen verlenen.
Maar heel af en toe, word ik ook weer heel aangenaam verrast. Zie ik plots hoe een rij met fietsers stilstaan en afstappen. Zet een jonge gozer de motor van z’n brommer uit en neemt zijn helm in zijn handen, zie ik hoe een moeder aan haar kindjes uitlegt dan ze even stil moeten zijn en wordt er midden op de rotonde stilgestaan zodat de hele stoer voor kan gaan en bij elkaar kan blijven.
Vaak met dat soort momenten hoor ik aan het eind van de rit van de nabestaanden in de auto: “Zagen jullie dat? Wat was dat mooi he. Ik had de tranen in mijn ogen staan.”
